“Kosten in de jeugdzorg rijzen de pan uit!” “Systeem jeugdzorg deugt niet!” “Kwetsbare jongeren in nood! Kreten die we bijna dagelijks op het nieuws horen en op voorpagina’s van kranten lezen. Hoe komt dat?
Vanaf 2016 zijn gemeenten verantwoordelijk voor de jeugdzorg. Deze opdracht ging gepaard met een flinke bezuiniging. Gemeenten pasten braaf hun begroting aan op deze bezuiniging. Ook in de gemeente Overbetuwe dacht men dat het allemaal goedkoper kon. Een groot deel van het werk zou overgenomen kunnen worden door vrijwilligers, er werden alleen nog maar kortdurende indicaties afgegeven voor jeugdzorg, de term ‘Eigen Kracht’ werd gebruikt om een vraag om doorverwijzing te weigeren en hulpbehoevende gezinnen kregen na een kort keukentafel gesprek met semi-professionals te horen waar ze wel of geen recht ophadden.
Hoe naïef konden we zijn?
Hoogopgeleide, deskundige professionals in de jeugdzorg hebben ondanks hun protesten lijdzaam moeten ondervinden hoe hun werkgevers zich lieten uitknijpen door gemeenten. Het had een onmogelijke taakverzwaring tot gevolg. Een taakverzwaring die ook nog eens gepaard is gegaan met een enorme toename van bureaucratische eisen. Eisen die voor gemeentelijke ambtenaren misschien nog wel te dragen zijn, maar voor een jeugdzorgprofessional niet te doen. De bureaucratische eisen gaan ten koste van de tijd én de kwaliteit die geleverd kan worden aan de hulpbehoevende gezinnen. Het resultaat is dan ook hoogoplopend ziekteverzuim en leegloop onder jeugdzorgprofessionals. Met als gevolg? Een systeem wat muurvast zit, enorme wachtlijsten, en organisaties die met de vinger naar elkaar wijzen om ingewikkelde problemen voor een jeugdige op te lossen.
En het meest wrange is dat de begrotingstekorten opnieuw voor rekening van de jeugdzorg lijken te komen.
Jeugdzorgkosten die de pan uit rijzen? Of is het andersom; begrotingstekorten die goede jeugdzorg onmogelijk maken?